Walka o polskość w zaborze rosyjskim, dosłownie "walka o polskość w zaborze rosyjskim", odnosi się do wysiłków Polaków, by zachować i rozwijać swoją kulturę, język i tożsamość narodową pod panowaniem rosyjskim po rozbiorach Polski. To był proces oporu przeciwko rusyfikacji.
Po utracie niepodległości, Rosja próbowała zintegrować ziemie polskie ze swoim imperium. Rusyfikacja obejmowała narzucanie języka rosyjskiego w szkołach i urzędach, promowanie rosyjskiej kultury, a także ograniczanie działalności polskich organizacji.
Jednak Polacy nie poddawali się. Walka o polskość przybierała różne formy. Jedną z nich było tajne nauczanie. Dzieci uczyły się historii i języka polskiego w ukryciu, często w prywatnych domach. Wyobraź sobie babcię, która w swoim salonie uczy wnuki wierszy Mickiewicza.
Kolejną formą oporu była praca organiczna. Polegała ona na rozwijaniu gospodarki, edukacji i kultury w ramach dostępnych możliwości. Polacy zakładali spółdzielnie, budowali szkoły i biblioteki, wspierali artystów i pisarzy tworzących po polsku. To jakby każda mała cegiełka budowała silniejszy fundament polskości.
Ważną rolę odgrywał Kościół katolicki, który stawał się ostoją polskiej kultury i tożsamości. Parafie były centrami życia społecznego i religijnego, gdzie język polski był powszechny.
Walka o polskość to heroiczny wysiłek przetrwania, zachowania ducha narodu wbrew przeciwnościom losu. Pokazuje, jak ważna jest determinacja i wiara we własną kulturę, nawet w najtrudniejszych momentach historii.
%2C+gimnastyczne+(„Sokół)+gromadzenie+pamiątek+z+przeszłości-+biblioteki+w+Kórniku%2C+Rogalinie..jpg)
