Afazja motoryczna to zaburzenie mowy. Występuje pomimo sprawnych narządów artykulacyjnych.
Dziecko rozumie mowę. Ma trudności z jej tworzeniem. Nie potrafi wypowiedzieć słów lub zdań.
Program zajęć rewalidacyjnych ma pomóc dziecku. Ma usprawnić komunikację. Ma na celu poprawę jakości życia.
Diagnoza
Pierwszym krokiem jest diagnoza. Przeprowadza ją logopeda. Ważna jest też opinia neurologa.
Diagnoza określa rodzaj i stopień afazji. Pozwala dobrać odpowiednie metody terapii.
Logopeda ocenia rozumienie mowy. Bada artykulację i płynność mowy. Sprawdza słownictwo i gramatykę.
Cele programu rewalidacyjnego
Główny cel to poprawa komunikacji. Dziecko ma móc wyrażać swoje potrzeby i uczucia.
Cele szczegółowe zależą od potrzeb dziecka. Mogą obejmować poprawę artykulacji. Zwiększenie zasobu słownictwa. Usprawnienie budowy zdań.
Ważne jest budowanie pewności siebie. Dziecko ma chętnie komunikować się z innymi.
Metody terapii
Stosuje się różne metody. Dobiera się je indywidualnie. Zależą od wieku i możliwości dziecka.
Terapia artykulacyjna uczy prawidłowej wymowy. Ćwiczy się ruchy języka, warg i żuchwy.
Terapia słownictwa rozwija zasób słów. Uczy się nazywania przedmiotów, osób i czynności.
Terapia gramatyczna uczy budowania zdań. Ćwiczy się odmianę słów i łączenie ich w poprawne konstrukcje.
Metoda komunikacji wspomagającej i alternatywnej (AAC). Używa się obrazków, symboli lub urządzeń elektronicznych. Pomagają one w komunikacji.
Przykłady ćwiczeń
Ćwiczenia artykulacyjne: powtarzanie sylab, wyrazów, zdań. Naśladowanie ruchów artykulacyjnych.
Ćwiczenia słownictwa: nazywanie obrazków, układanie historyjek obrazkowych. Gry edukacyjne, zabawy słowne.
Ćwiczenia gramatyczne: układanie zdań z rozsypanki wyrazowej. Uzupełnianie luk w zdaniach. Odpowiadanie na pytania.
Ćwiczenia z AAC: używanie tablic komunikacyjnych. Używanie programów komputerowych z symbolami.
Zasady prowadzenia zajęć
Zajęcia powinny być regularne. Najlepiej kilka razy w tygodniu.
Terapia powinna być intensywna. Ważna jest systematyczność i konsekwencja.
Zajęcia powinny być dostosowane do możliwości dziecka. Nie można go przeciążać. Należy dbać o pozytywną atmosferę.
Ważna jest współpraca z rodzicami. Rodzice powinni utrwalać wiedzę w domu. Powinni wspierać dziecko w komunikacji.
Należy stosować pochwały i nagrody. Motywują one dziecko do dalszej pracy.
Rola rodziców
Rodzice są bardzo ważni. Wspierają dziecko w terapii. Pomagają w utrwalaniu wiedzy.
Rodzice powinni rozmawiać z dzieckiem. Powinni słuchać uważnie. Powinni odpowiadać na pytania.
Rodzice powinni zachęcać do komunikacji. Powinni chwalić za wysiłek. Nie powinni krytykować błędów.
Rodzice powinni czytać książki. Powinni oglądać bajki. Powinni śpiewać piosenki.
Rodzice powinni być cierpliwi. Postępy mogą być powolne. Ważna jest wiara w sukces.
Monitorowanie postępów
Regularnie monitoruje się postępy. Logopeda ocenia efekty terapii.
W razie potrzeby modyfikuje się program. Dostosowuje się metody i ćwiczenia.
Ważne jest, aby postępy były widoczne. Dziecko powinno czuć się pewniej. Powinno chętniej komunikować się z innymi.
Przykładowy plan zajęć rewalidacyjnych (30 minut)
5 minut: Ćwiczenia oddechowe i artykulacyjne.
10 minut: Ćwiczenia słownictwa (nazywanie obrazków, tworzenie historyjek).
10 minut: Ćwiczenia gramatyczne (układanie zdań, odpowiadanie na pytania).
5 minut: Zabawa logopedyczna (np. gra słowna, naśladowanie dźwięków).
Przykładowe pomoce dydaktyczne
Obrazki i zdjęcia.
Karty z wyrazami.
Zabawki edukacyjne.
Tablice komunikacyjne.
Programy komputerowe.
Podsumowanie
Program rewalidacyjny to proces długotrwały. Wymaga zaangażowania dziecka, rodziców i logopedy. Ważna jest systematyczność i cierpliwość. Poprawa komunikacji jest możliwa. Dziecko może nauczyć się wyrażać swoje potrzeby i uczucia.
Sukces zależy od wielu czynników. Od rodzaju i stopnia afazji. Od wieku dziecka. Od zaangażowania rodziny.
Najważniejsze jest wsparcie i akceptacja. Dziecko musi czuć się kochane i rozumiane. Wtedy terapia przyniesie najlepsze efekty.
