Drogi Pamiętniku,
Dziś jest 14 sierpnia, rok 2347. Siedzę w mojej kabinie na pokładzie *Kosmicznego Skutera 'Orion'*, i piszę przy słabym, pulsującym świetle. Właśnie minęliśmy orbitę Marsa. Widok jest niesamowity. Myślałem, że zdjęcia i filmy, które widziałem w szkole przygotowawczej, oddają to, ale nic nie może się równać z zobaczeniem tej rdzawej planety na własne oczy.
Wiesz, dlaczego to piszę? Bo za kilka godzin zacznie się najbardziej ekscytująca i najstraszniejsza część naszej podróży: skok hiperprzestrzenny. Profesor Zaleski, nasz opiekun, tłumaczył nam to wielokrotnie, ale wciąż brzmi to trochę jak magia. Spróbuję to wytłumaczyć tak, jak ja to rozumiem.
Hiperprzestrzeń: Skrót do Gwiazd
Wyobraź sobie, że masz arkusz papieru. Chcesz dostać się z jednego punktu na arkuszu do drugiego, bardzo odległego. Jednym sposobem jest przejście po powierzchni arkusza, pokonując całą tę odległość. Ale co, jeśli zgiąłbyś arkusz tak, żeby te dwa punkty prawie się dotykały? Wtedy wystarczy tylko krótki skok! To w uproszczeniu idea hiperprzestrzeni.
W rzeczywistości, oczywiście, nie zginamy arkusza papieru. Wyginamy czasoprzestrzeń. Czasoprzestrzeń, to taka siatka, która łączy czas i przestrzeń w jedną całość. Wyobraź sobie, że Ziemia i Alfa Centauri leżą na tej siatce. Bez hiperprzestrzeni, podróż tam zajęłaby nam setki lat, nawet z najszybszymi silnikami rakietowymi! Ale dzięki technologii hipernapędu możemy "zgiąć" tę siatkę i stworzyć tunele hiperprzestrzenne. To tak jakbyśmy otwierali skrót przez czasoprzestrzeń.
Technologia ta opiera się na wykorzystaniu potężnych pól grawitacyjnych i ekstremalnych ilości energii. To dlatego *Kosmiczny Skuter 'Orion'* jest taki ogromny – większość jego konstrukcji zajmują generatory i stabilizatory pola.
Ryzyka i Obawy
Profesor Zaleski zawsze podkreśla, że skok hiperprzestrzenny nie jest w pełni bezpieczny. Mówi, że to jak żeglowanie po oceanie, którego dno ciągle się zmienia. Możemy napotkać fluktuacje hiperprzestrzenne, czyli nagłe zmiany w polu, które mogą nas zepchnąć z kursu, a nawet uszkodzić statek. Podobno zdarzały się przypadki, że statki znikały na zawsze w tunelach hiperprzestrzennych.
To właśnie te historie najbardziej mnie niepokoją. Wiem, że profesor stara się być obiektywny, ale słyszałem od starszych uczniów o wypadkach. Boję się, że coś pójdzie nie tak. Że utracimy kontrolę. Że zostaniemy zagubieni w pustce.
Przygotowania
Ostatnie dni spędziliśmy na intensywnych treningach. Uczyliśmy się, jak radzić sobie w sytuacjach awaryjnych, jak uruchamiać systemy podtrzymywania życia w razie utraty zasilania, jak naprawiać uszkodzenia kadłuba. Ćwiczyliśmy procedury ewakuacyjne w symulatorach. Czuję się bardziej pewny siebie niż kilka dni temu, ale strach wciąż jest obecny.
Pomimo obaw, jestem też podekscytowany. To szansa, której nigdy bym nie przypuszczał, że dostanę. Polecimy do egzoplanety *Kepler-186f*, oddalonej o prawie 500 lat świetlnych od Ziemi. To planeta podobna do Ziemi, położona w tzw. *strefie zamieszkiwalnej*, co oznacza, że może istnieć tam woda w stanie ciekłym, a więc i życie! Nasza misja polega na przeprowadzeniu wstępnych badań i zebraniu próbek.
To ogromna odpowiedzialność. Jesteśmy pionierami, odkrywcami. Jesteśmy pierwszymi ludźmi, którzy zobaczą tę planetę z bliska. Myśl o tym dodaje mi odwagi. Wiem, że nie mogę się poddać. Muszę przezwyciężyć strach i zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby misja się powiodła.
Teraz muszę wracać do przygotowań. Za chwilę mamy ostatnią odprawę przed skokiem. Trzymaj kciuki, Pamiętniku! Mam nadzieję, że będę miał okazję wkrótce napisać do Ciebie z *Keplera-186f*.
Do usłyszenia,
Janek
