Gdy dorastające dzieci odchodzą od wiary, to trudny czas. Dla rodziców i dla samych dzieci.
Wyobraź sobie wiarę jako drzewo. Przez lata je pielęgnowaliście. Razem je podlewaliście. Widzieliście jak rośnie.
Nagle widzisz, że liście usychają. Gałęzie więdną. Co się stało?
Dlaczego tak się dzieje?
Młodzież zaczyna myśleć krytycznie. To naturalne. Kwestionują świat. Kwestionują zasady. Kwestionują wiarę.
Porównaj to do budowania domu z klocków Lego. W dzieciństwie podobało im się to, co zbudowałeś. Teraz chcą budować po swojemu. Chcą użyć innych klocków.
Presja rówieśnicza odgrywa dużą rolę. Znajomi myślą inaczej. Internet oferuje różne perspektywy. Dziecko styka się z czymś nowym.
Pomyśl o tym jak o soczewce. Kiedyś patrzyli na świat przez soczewkę wiary. Teraz soczewka się zmieniła. Widzą świat inaczej.
Czasami to wynik negatywnych doświadczeń. Zranienie w kościele. Hipokryzja. Brak odpowiedzi na trudne pytania. To może zasiać ziarno wątpliwości.
Wyobraź sobie, że próbujesz dopasować okrągły klocek do kwadratowego otworu. Jeśli wiara nie odpowiada na pytania, pojawia się frustracja. Pojawiają się wątpliwości.
Jak reagować?
Przede wszystkim: słuchaj. Bez osądzania. Bez przerywania. Stwórz bezpieczną przestrzeń do rozmowy.
Wyobraź sobie, że dziecko stoi na brzegu przepaści. Chce się zwierzyć, ale boi się twojej reakcji. Musisz zbudować most zaufania.
Zadawaj pytania. Dopytuj o powody wątpliwości. Staraj się zrozumieć ich punkt widzenia. Nie narzucaj swoich przekonań.
Pomyśl o tym jak o ogrodniku, który chce pomóc roślinie. Nie wyrywaj chwastów na siłę. Delikatnie pielęgnuj glebę. Daj roślinie przestrzeń do wzrostu.
Bądź cierpliwy. Zmiana myślenia to proces. To nie stanie się z dnia na dzień.
To jak uczenie się jazdy na rowerze. Potrzeba czasu. Potrzeba prób i błędów. Upadki się zdarzają. Najważniejsze to wstać i próbować dalej.
Nie traktuj tego personalnie. To nie znaczy, że zawiodłeś jako rodzic. To znaczy, że twoje dziecko dorasta i szuka swojej drogi.
Wyobraź sobie, że twój syn maluje obraz. Używa innych kolorów niż ty byś użył. To nie znaczy, że jego obraz jest zły. Jest po prostu inny.
Co robić?
Daj przykład. Żyj wiarą, którą wyznajesz. Nie tylko mów, ale i rób.
To jak z gotowaniem. Nie wystarczy przeczytać przepis. Trzeba go wypróbować w kuchni. Twoje życie ma być przykładem.
Modlitwa. Módl się za swoje dziecko. Módl się o mądrość i zrozumienie.
Wyobraź sobie modlitwę jak tarczę. Chroni ciebie i twoje dziecko. Daje siłę i nadzieję.
Szukaj wsparcia. Rozmawiaj z innymi rodzicami. Skorzystaj z pomocy duszpasterza.
To jak z grą zespołową. Potrzebujesz wsparcia drużyny. Razem jesteście silniejsi.
Respektuj ich wybory. Nawet jeśli się z nimi nie zgadzasz. Miłość jest ważniejsza niż zgadzanie się we wszystkim.
Pomyśl o tym jak o rzece. Nie próbuj zatrzymać jej biegu. Pozwól jej płynąć. Miej nadzieję, że kiedyś powróci do morza.
Nie zrażaj się. Wiara to podróż. Podróż przez całe życie.
Wyobraź sobie wiarę jako kompas. Nawet jeśli na chwilę się zgubisz, kompas zawsze wskaże kierunek.
Pamiętaj, że miłość jest najważniejsza. Miłość buduje mosty. Miłość leczy rany. Miłość nigdy nie zawodzi.
To jak z sadzeniem drzewa. Może minąć wiele lat zanim zobaczysz owoce. Ale warto czekać. Warto pielęgnować. Warto kochać.
Bądź tam dla swojego dziecka. Bez względu na wszystko.
